Μυθολογικό Σημείωμα [ #002 ]

Άκο μου, τώρα που πιάσαμε λιμάνι, βρήκα ευκαιρία κι έβαλα μπουγάδα, γιατ' είχαμε σκυλοβρωμίσει, τόσο καιρό, στο σαπιοκάραβο. Έπλυνα και τ' άσπρο σου πουκάμισο και κάτι λευκά τεντόπανα, που βρήκα στο μπαούλο, γαριασμένα απ' την κλεισούρα. Τα 'χω απλώσει να στεγνώσουν. Άντε, μπας κι αλλάξουμε, επιτέλους, ετούτη τη μαυρίλα, που 'χεις κρεμασμένη και μας κάνει την καρδιά περιβόλι.

Ήρθα να σου μιλήσω, μα ροχάλιζες του καλού καιρού. Μάλλον, έβλεπες πάλι εφιάλτες και παραμιλούσες ιδρωμένος. Έσκυψα ν' αφουγκραστώ, μα δεν έβγαζες νόημα. Ίδιες ασυναρτησίες, μ' αυτές που λες και ξύπνιος ( γλυκούλη μου, σε πειράζω )! Πόσες φορές, όμως, θα πρέπει να στο πω; Μην τρως μετά τις έντεκα! Αφού δεν το σηκώνει ο οργανισμός σου και βαρυστομαχιάζεις. Άσε που πίνετε σα νεροφίδες - εσύ κι όλοι οι ανεπρόκοποι, 'δω μέσα. Μόνον ο Δίας ξέρει, πώς καταφέραμε τελικά να φτάσουμε στη Νάξο, έτσι φέσι που σωριάζεστε τα βράδια στην πλώρη και καμώνεστε ότι μετράτε τον καιρό και τ' άστρα.

Κανόνισε, κακομοίρη μου, να μου μιλήσεις το πρωί. Μη φύγουμε και δεν προλάβω να μαζέψω τα πλυμένα.

Παλιοβρωμύλε μου, σ' αγαπάω πολύ πολύ! <3
Αριάδνη