Αξιότιμοι κύριοι Συντάκτες,
σας γράφω για πολλοστή φορά, εκ μέρους της ευσεβούς μας κοινότητας και σε πείσμα της επανειλημμένης - και συνάμα ανεξήγητης - σιωπής σας, όσον αφορά στο μείζον ζήτημα της δρύινης πυλίδος, ήτις βρίσκεται σχεδόν μισοθαμμένη και σαρακοφαγωμένη, στα νοτιοδυτικά του τείχους των Βλαχερνών. Η παλαιοτέρα ξύλινη δοκός, ασφαλίζουσα την πυλίδα και σάπια από χρόνους, κατόπιν ακαμάτου επιμονής των συμπολιτών μας, αντικαταστάθηκε προσφάτως - και επιτέλους - εκ της στρατιωτικής διευθύνσεως με ολοκαίνουργια, ορειχάλκινη αλυσόμπαρα. Η αντικατάσταση έγινε, ωστόσο, επιπόλαια και δίχως ουδεμία μέριμνα, με αποτέλεσμα η ευμεγέθης αλυσίδα να επιτρέπει επαρκέστατο χάσμα μεταξύ των θυροφύλλων, το οποίο εκμεταλλεύονται σχεδόν καθημερινά οι νοικοκυρές, προς αναζήτηση εύγεστης χλωρίδας και βοτάνων, στα πέριξ των τειχών. Είναι, επίσης, κοινό μυστικό ότι κάθε βράδυ ομάδες εφήβων γλιστρούν, εκ του χάσκοντος κενού, καταφεύγοντες εις πλησίοντα ξυλόκερκο, όπου επιδίδονται εις ακολασίας και άλλας ακατονομάστους τέρψεις, από εκείνες τις οποίες η ασύδοτη λατινική συρροή και ελευθεριότητα έχει διασπείρει, δυστυχώς, ανάμεσα στους νέους και τις νέες της εποχής μας. Δια της θυρός ταύτης, επιτελείται σπανιότερα και μικρής εκτάσεως λαθρεμπορία, για την οποία, ωστόσο, οι αρχές κάμνουν τα στραβά μάτια, με την πρόφαση πως δεν υπάρχει η πολυτέλεια αποσπάσεως προσωπικού, δια την φύλαξιν. Την ίδια ώρα, βεβαίως, που τα καπηλειά και οι προβλήτες μας είναι - ως γνωστόν τοις πάσι - γιομάτα αργόσχολους στρατιώτες, οίτινες δεν ξέρουν άλλο από το να φλερτάρουν και να διαπληκτίζονται μεταξύ των. Κύριοι, πολύ φοβούμαι ότι η ελάχιστη τούτη σημερινή αμέλεια, είναι φόβος στο μέλλον να φέρει πολλαπλάσια δεινά στη θεοσεβούμενη και μυριευλογημένη Πόλη μας.
Με κάθε εκτίμηση
Αντώνιος Χωνιάτης
17 Ιανουαρίου 1453
